Voor 1989 was productie achter het IJzeren Gordijn een fundament van de inkoopstrategie van IKEA voor de lange termijn. Ingvar Kamprad kwam hier al in de jaren 60 terecht toen hij in Zweden door meubelmakers en de sector als geheel werd geboycot. Planeconomieën zoals Polen hadden grondstoffen tegen lage prijzen en staatsfabrieken met enorme capaciteiten, terwijl ze wel zaken met het Westen moesten doen, omdat valuta uit het Oostblok niet gebruikt konden worden in het Westen en niet konden worden gewisseld voor dollars. IKEA investeerde zwaar in vervallen fabrieken, installeerde machines en reserveonderdelen en bouwde vaardigheden op. Maar wat gebeurde er toen het IJzeren Gordijn plotseling viel?